Karol Józef Fischer, urodzony 13 marca 1847 roku w Jaśle, to postać, która wpisała się w historię polskiego duchowieństwa katolickiego. Zmarł 21 września 1931 roku w Przemyślu, pozostawiając po sobie trwały ślad w kościele.
Fischer pełnił zaszczytną funkcję biskupa pomocniczego w diecezji przemyskiej od 1901 aż do swojej śmierci w 1931 roku. Jego życie oraz działalność duszpasterska są doskonałym przykładem zaangażowania w duchowy rozwój wspólnoty kościelnej w Polsce.
Życiorys
Karol Fischer przyszedł na świat 13 marca 1847 roku w Jaśle. Edukację rozpoczął w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a kontynuował ją w Gimnazjum w Rzeszowie, zdobywając świadectwo dojrzałości w 1865 roku. Następnie, w latach 1865–1869, studiował teologię w przemyskim seminarium duchownym. Święcenia kapłańskie przyjął 18 lipca 1869 roku w Przemyślu.
Na początku kariery duchownej, Fischer pełnił funkcję wikariusza w Sanoku (1869–1870), Drohobyczu (1870–1871) oraz w Jaśle (1872–1874). Jego działalność jako proboszcza w Tarnowcu (1874–1888) przyniosła szereg pozytywnych zmian, takich jak rozwój kultu Matki Bożej tarnowieckiej oraz renowacja wnętrza kościoła parafialnego. Dodatkowo, od 1886 roku pełnił rolę wicedziekana jasielskiego. W kolejnych latach, od 1888 do 1899, zarządzał parafią w Dobrzechowie, angażując się w budowę kościoła oraz działalność społeczną, a jego inicjatywy obejmowały wsparcie dla spółdzielczości oraz tworzenie jednostek straży ogniowej, kółek rolniczych i czytelni ludowych.
W 1896 roku Fischer uzyskał tytuł kanonika honorowego, a trzy lata później kanonika gremialnego kapituły przemyskiej. Był cenionym kaznodzieją oraz rekolekcjonistą, a jego publikacje kaznodziejskie charakteryzowały się przystępnym językiem i znajomością realiów wiejskiego życia. Jego prace liturgiczne również znalazły uznanie wśród kapłanów polskich.
W 1899 roku otrzymał propozycję objęcia katedry teologii pastoralnej na Uniwersytecie Jagiellońskim, jednak postanowił jej nie przyjąć. Fischer w latach 1894–1900 reprezentował okręg rzeszowsko-kolbuszowski w Radzie Państwa w Wiedniu jako członek Koła Polskiego, gdzie zajmował się sprawami wiejskimi i oczekiwał na rozwiązanie problemów mieszkańców. Od 1897 roku był aktywnym członkiem Rady Powiatowej w Rzeszowie.
15 kwietnia 1901 roku mianowano go biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej z tytularną stolicą Mallus. Święcenia biskupie miał miejsce 19 maja 1901 roku w katedrze przemyskiej, gdzie został konsekrowany przez biskupa diecezjalnego Józefa Sebastiana Pelczara. Jego asystentami byli biskup Kostiantyn Czechowycz oraz biskup Anatol Nowak. Fischer sprawował urzędy wikariusza generalnego, oficjała oraz prepozyta kapituły przemyskiej. Po zgonie biskupa Pelczara, w latach 1924-1924 pełnił funkcję wikariusza kapitulnego, zarządzając diecezją.
Fischer miał również dobre relacje z ludnością ukraińską. Podczas dwóch oblżeń Przemyśla w latach 1914–1915 pozostawał w mieście, podejmując działania na rzecz obrony cywilów przez władzami wojskowymi. Publicznie protestował przeciwko pogromom Ukraińców oskarżanych o nielojalność wobec Austrii. Był członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej oraz Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu.
Współkonsekrator w czasie sakr biskupów, Fischer uczestniczył w ceremoniach sakralnych dwóch lwowskich biskupów pomocniczych: Władysława Bandurskiego (1906) i Bolesława Twardowskiego (1919), a także biskupa pomocniczego sandomierskiego Pawła Kubickiego (1918) oraz biskupa diecezjalnego mukaczewskiego obrządku greckokatolickiego Petra Gebeya (1924).
Karol Fischer zmarł 21 września 1931 roku w Przemyślu, a jego ciało spoczęło w krypcie kościoła Najświętszego Serca Jezusowego.
Odznaczenia
Karol Fischer otrzymał liczne odznaczenia za swoje zasługi. Przed rokiem 1914 zdobył Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa.
W 1909 roku w Jerozolimie został uhonorowany Krzyżem Pielgrzyma.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Roman Kostikow | Piotr Steczkowski | Jan Wawszczak | Jan Mikosz | Aleksander Oberc | Kazimierz Wojciechowski (duchowny)Oceń: Karol Fischer