Ignacy Pinkas

W wieku osiemnastu lat Ignacy przeniósł się z rodziną do Krakowa. Tam podjął się różnych dorywczych prac, w tym występował jako aktor w teatrach objazdowych. Już w dzieciństwie przejawiał prawdziwy talent plastyczny. W 1907 roku namalował portret arcyksięcia Franciszka Józefa, co zaowocowało finansowym wsparciem i umożliwiło mu rozpoczęcie nauki jako wolny słuchacz w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 1908 roku.

Na Akademii jego nauczycielami byli znani artyści, tacy jak Stanisław Dębicki oraz Jacek Malczewski. Po trzech latach nauki, Pinkas udał się do Paryża, jednak w 1912 roku powrócił do Krakowa, gdzie zaangażował się w działalność Związku Strzeleckiego „Strzelec”.

Jego losy w 1914 roku uległy dramatycznej zmianie, gdy 17 sierpnia wstąpił do I Brygady Legionów Polskich i walczył w 1 pułku artylerii. Po utworzeniu Polskiego Korpusu Posiłkowego, Pinkas również włączył się do jego struktur. Zdecydowaną część czasu służby spędził w obozie w Witkowicach, gdzie tworzył przede wszystkim portrety dowódców oraz współtowarzyszy broni.

W 1919 roku pełnił funkcję rysownika wojskowego podczas wyprawy dowodzonej przez generała Lucjana Żeligowskiego na Wilno. Podczas swego pobytu stworzył cykl pejzaży ukazujących miasto oraz jego przedmieścia. Po zakończeniu działań wojennych, Ignacy Pinkas postanowił skupić się na swojej twórczości, podróżując do Pragi, Warszawy, Lwowa oraz Wilna, a także nad Bałtyk i do Francji.

Był aktywnym członkiem krakowskiej Sekcji Plastyków Związku Legionistów. Niestety, w 1930 roku u artysty zdiagnozowano gruźlicę, co znacząco wpłynęło na jego zdrowie. W 1935 roku, podczas pobytu w uzdrowisku w Bystrej Śląskiej, stan artysty uległ drastycznemu pogorszeniu. 17 lipca 1935 roku został przewieziony do Krakowa, gdzie zmarł na kilka tygodni później, 3 sierpnia.