Jan Szymański (lekarz)

---

Życiorys

Jan Szymański przyszedł na świat w domu, w którym jego ojciec, Stanisław Szymański, pełnił rolę urzędnika bankowego. W roku 1921 ukończył naukę w Państwowym Gimnazjum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle, uzyskując tym samym świadectwo dojrzałości. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po trzech latach przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, gdzie w 1930 roku z powodzeniem ukończył studia, zdobywając dyplom lekarza.

W trakcie studiów Szymański zdobył cenne doświadczenie, pracując jako laborant w Zakładzie Histologii. Po ukończeniu edukacji, został lekarzem w Klinice Laryngo-Otiatrycznej na Uniwersytecie Warszawskim, która mieściła się przy Szpitalu Św. Ducha. Już w 1938 roku, zostając asystentem, zaangażował się również w obowiązki nauczyciela akademickiego. Co ważne, jego działalność jako lekarza trwała nieprzerwanie, nawet podczas oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 roku. W obliczu bombardowania, ratował pacjentów i personel, a także ratował sprzęt medyczny oraz księgozbiory szpitalne.

Dzięki swojej odwadze, Jan Szymański został odznaczony po raz pierwszy Krzyżem Walecznych, na wniosek prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. W trakcie ostatniego posiedzenia Rady Naukowej Wydziału Lekarskiego UW, powierzone mu zostało bezterminowe prowadzenie kliniki. Po zajęciu Warszawy przez niemieckie wojska, studia medyczne kontynuowano w formie tajnego nauczania, gdzie absolwenci i ostatni studenci zdawali egzaminy w warunkach konspiracji. Do grudnia 1940 roku, aż 180 studentów Wydziału Lekarskiego oraz 30 absolwentów Stomatologii złożyło egzamin z otolaryngologii.

W 1943 roku, Jan Szymański przekazał kierowanie Kliniką prof. Antoniemu Dobrzańskiemu, a podczas powstania warszawskiego po raz drugi otrzymał Krzyż Walecznych, za jego heroiczną działalność na rzecz ocalenia kliniki. W 1949 roku, przedstawił swoje badania dotyczące ukrwienia kosteczek słuchowych, zdobywając tym samym veniam legendi. Niestety, w 1951 roku, z powodów politycznych, został odsunięty od pracy w klinice. W 1953 roku przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie zorganizował i pełnił funkcję kierownika Kliniki Otolaryngologii w Instytucie Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich przez cztery lata.

Władze miasta Bydgoszczy uhonorowały go tytułem Honorowego Obywatela. W 1957 roku powrócił do Warszawy, obejmując kierownictwo Kliniki Otolaryngologii po zmarłym profesorze Henryku Lewenfiszu-Wojnarowskim, sprawując tę funkcję aż do 1969 roku, kiedy to złożył rezygnację z powodu problemów zdrowotnych. Do 1973 roku pracował jako profesor „przy katedrze”. Jan Szymański znalazł swoje miejsce wiecznego spoczynku na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 146a-4-24.

Publikacje

Jan Szymański, jako wybitny specjalista w dziedzinie medycyny, może poszczycić się znaczącymi osiągnięciami w obszarze publikacji. Wśród jego prac można znaleźć ważne analizy oraz kompaktowe podręczniki, które przyczyniły się do rozwoju wiedzy w zakresie otolaryngologii oraz stomatologii.

• Statystyka nowotworów złośliwych i łagodnych kliniki otolaryngologicznej UW za okres od 1924 do 1938 r. (1948),
• Choroby jamy ustnej, gardła i nosa: Podręcznik dla studentów stomatologii (1952).

---

Oceń: Jan Szymański (lekarz)

---