Zbigniew Lazarowicz


Zbigniew Lazarowicz to wybitna postać w historii Polski, znany jako działacz podziemia niepodległościowego, który aktywnie uczestniczył w walce o wolność podczas II wojny światowej oraz w powojennej opozycji antykomunistycznej.

Urodził się 27 września 1925 roku w mieście Jaśle, a swoją życiową misję zakończył 29 września 2017 roku we Wrocławiu. Jako Honorowy Obywatel Dębicy, odznaczył się nie tylko odwagą, ale także niezłomnością w dążeniu do celu, jakim była niepodległość Polski.

Życiorys

Zbigniew Lazarowicz był postacią o niezwykle ciekawym życiorysie, który odznaczał się dużym zaangażowaniem w działalność patriotyczną i opozycyjną. Urodził się jako syn Adama Lazarowicza, który pełnił funkcję komendanta Obwodu Armii Krajowej w Dębicy, a także był wiceprezesem IV Zarządu Głównego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość.

W trakcie okupacji niemieckiej Zbigniew kształcił się w podziemnym liceum organizowanym przez Tajną Organizację Nauczycielską. 1 stycznia 1942 roku przystąpił do Związku Walki Zbrojnej, a od jesieni tego samego roku brał udział w konspiracyjnej Szkole Podchorążych. Zdał maturę w 1943 roku przed Państwową Tajną Komisją Egzaminacyjną Kuźnica działającą przy Obwodzie AK Dębica.

W 1944 roku Zbigniew Lazarowicz, jako podporucznik, objął dowodzenie plutonem Armii Krajowej w Gumniskach. Jego zaangażowanie w działania wojenne obejmowało między innymi udział w Akcji „Burza”, w której odznaczył się w bitwie pod Kałużówką. Po zakończeniu wojny w latach 1945-1947 był niejednokrotnie więziony i przesłuchiwany przez aparat bezpieczeństwa. Niezłomność jego postawy skłoniła go w 1948 roku do przeprowadzki do Wrocławia.

W nowym miejscu pracy Zbigniew związał się z przedsiębiorstwami budowlanymi. Jako aktywny uczestnik opozycji demokratycznej w PRL, rozpoczął współpracę z redakcją „Biuletynu Dolnośląskiego” oraz działał w ruchu „Solidarność”. W czasie stanu wojennego, pełnił rolę łącznika Regionalnego Komitetu Strajkowego we Wrocławiu oraz „Solidarności Walczącej”, a także angażował się w dystrybucję prasy podziemnej.

Jego działalność polityczna doprowadziła do internowania w Ośrodku Odosobnienia w Nysie od lutego do lipca 1982 roku. Po wyjściu na wolność ponownie powrócił do aktywności opozycyjnej. Po 1989 roku zaczynał swoją działalność jako kombatant, będąc jednym z założycieli Zarządu Głównego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Krakowie oraz zakładając Światowe Zrzeszenie Żołnierzy AK. Dodatkowo, był jednym z inicjatorów Stowarzyszenia Kombatanckiego WiN.

Zbigniew Lazarowicz był również autorem wielu prac na temat współczesnej historii Polski, w tym biogramów żołnierzy AK i WiN oraz książki „Klamra” – mój ojciec wydanej w 2009 roku. W 2005 roku awansował na stopień majora, a w 2017 roku pośmiertnie został awansowany do rangi pułkownika.

Wybrane odznaczenia

Lista odznaczeń Zbigniewa Lazarowicza obejmuje ważne wyróżnienia, które odzwierciedlają jego wkład w służbę dla kraju.

  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2012),
  • Krzyż Walecznych,
  • Medal Wojska (otrzymany czterokrotnie),
  • Krzyż Partyzancki.

Przypisy

  1. Pogrzeb płk. Zbigniewa Lazarowicza "Bratka" - Radio Rodzina [online], www.radiorodzina.pl [dostęp 06.10.2017 r.]
  2. a b c d e Zmarł Zbigniew Lazarowicz, żołnierz AK i WiN. gospodarkapodkarpacka.pl. [dostęp 01.10.2017 r.]
  3. M.P. z 2013 r. poz. 281

Oceń: Zbigniew Lazarowicz

Średnia ocena:4.78 Liczba ocen:20