Wacław Brzozowski (wojskowy)

Wojsko i służby mundurowe

Wacław Kazimierz Brzozowski, znany również jako Wacław Brzozowski-Korab, to postać, która odegrała istotną rolę w historii Wojska Polskiego. Urodził się 3 lutego 1892 roku w Jaśle, a swoje życie zakończył 23 stycznia 1970 roku w Krakowie. Jako major artylerii, przyczynił się do wielu ważnych wydarzeń militarnych, które miały miejsce w Polsce.

W ciągu swojej kariery wojskowej, Brzozowski zasłynął jako kompetentny oficer, który potrafił wykorzystać swoje umiejętności w różnych sytuacjach bojowych. Jego dziedzictwo jako wojskowego pozostaje ważne w kontekście historii kraju.

Życiorys

Wacław Brzozowski przyszedł na świat 3 lutego 1892 roku w Jaśle. Pochodził z rodziny o artystycznych i wojskowych korzeniach. Jego rodzice to Franciszek Ksawery (1856–1931) oraz Helena z Kłobukowskich (1871–1954). Miał wspaniałe rodzeństwo: Marię (1893–1975, żonę Jerzego Adamskiego, który walczył w Legionach Polskich), Władysława (ur. 1895, oficer artylerii Wojska Polskiego), Witolda (ur. 1899, podchorążego artylerii Legionów, który stracił życie na froncie w I wojnie światowej) oraz Helenę (1903–1938, żonę Konstantyna Romera, właściciela dóbr). Dom Brzozowskich, znany jako Korab-Brzozowski, znajduje się pod adresem ulicy Henryka Sienkiewicza 15, w Sanoku, niegdyś pod numerem 9, pomiędzy ulicami Henryka Sienkiewicza, Juliusza Słowackiego oraz Grunwaldzką. W przeszłości było to ulica Bartosza Głowackiego. Pożądane miejsce zamieszkania przeszło później w ręce Jerzego Adamskiego.

W 1910 roku Wacław ukończył C. K. Gimnazjum Męskie w Sanoku, gdzie zdoborzył świadectwo dojrzałości, a w jego klasie uczyli się m.in. Zdzisław Lewicki oraz Michał Pieszko. Podczas I wojny światowej, zarówno Wacław, jak i jego brat Władysław, zostali powołani do cesarskiej i królewskiej armii oraz oddelegowani na front karpacki, gdzie stawili czoła wrogim siłom Rosji.

Po zakończeniu I wojny światowej i chwilach, w których Polska odzyskała niepodległość, Wacław, jako były oficer armii austro-węgierskiej, został w dniu 19 lutego 1919 roku, na mocy dekretu Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego, przyjęty do nowo tworzonego Wojska Polskiego. Jego dotychczasowy stopień porucznika został zatwierdzony z datą 1 maja 1918. Wówczas, dzięki rozkazowi Szefa Sztabu Generalnego, płk. Stanisława Hallera, Wacław otrzymał przydział jako referent koni przy Dowództwie Powiatu w Lesku. Kolejno awansowany w 1919 roku do stopnia kapitana artylerii, w 1923 roku przydzielono go do 5 dywizjonu artylerii konnej stacjonującego w Krakowie.

14 stycznia 1926 roku, Brzozowski został przeniesiony do 13 dywizjonu artylerii konnej we Lwowie, zajmując stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza. Od 28 maja do 21 sierpnia 1926 roku pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu i, w 1928 roku, ponownie piastował stanowisko kwatermistrza tego oddziału. W grudniu 1929 roku przeszedł do 18 pułku artylerii lekkiej w Ostrowi Mazowieckiej. 2 grudnia 1930 roku Wacław, w stopniu majora, zajął 2. lokatę w korpusie oficerów artylerii, a w marcu 1931 roku został wyznaczony na dowódcę dywizjonu. W sierpniu 1935 roku pełnił funkcje rejonowego inspektora koni w Toruniu, gdzie pozostawał aż do 1939 roku.

10 listopada 1928 roku Brzozowski otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi za zasługi na rzecz wojska. Z danych z 1931 roku wynika, że bracia, Wacław i Władysław, byli współwłaścicielami domu przy ulicy Emilii Plater w Sanoku.

W wyniku wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, Wacław przebywał w niemieckim obozie jenieckim Oflag II C Woldenberg, gdzie towarzyszył mu brat Władysław. W obozie zajmował się organizowaniem Koła Filatelistów w ramach Poczty Obozowej. Po wojnie, powrócił do Polski, a jako emerytowany major zamieszkał przy ulicy Szewskiej w Krakowie.

Wacław Brzozowski odszedł z tego świata 23 stycznia 1970 roku w Krakowie i spoczął w grobowcu rodzin Czarnowskich i Towiańskich na cmentarzu Rakowickim (kwatera CB-zach). Był mężem Aleksandry z Czarnowskich herbu Łada (1903–1978) i ojcem Krzysztofa (1925–1944), który zginął z rąk niemieckich okupantów.

Przypisy

  1. Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 04.01.2023 r.]
  2. Krzysztof Brzozowski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 04.01.2023 r.]
  3. Wacław Brzozowski. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 10.02.2021 r.]
  4. Witold Brzozowski. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 15.02.2021 r.]
  5. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Maria Adamska. rakowice.eu. [dostęp 12.11.2019 r.]
  6. Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 06.11.2019 r.]
  7. Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 29.07.2015 r.]
  8. Paweł Kosina. Helena Kosinówna. Rodzina i sanoccy przyjaciele. „Góra Przemienienia”. 25 (149), s. 20, 18.06.2006 r.
  9. a b c d Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 162.
  10. Kosina 2006 ↓, s. 26, 51, wg autora Wacław i Władysław Brzozowscy służyli w szeregach II Brygady Legionów Polskich.
  11. Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 171.
  12. Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 6.
  13. Roczni Oficerski 1932 ↓, s. 183.
  14. Roczni Oficerski 1932 ↓, s. 686.
  15. Wojciech Sołtys. Sanockie w okresie I wojny światowej w relacjach pamiętnikarzy i w prasie. „Rocznik Sanocki 1995”, s. 63, 1995 r.
  16. Sanockie dworki. W: Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna, 1998, s. 214–215.
  17. Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 11, s. 3, 10.07.1910 r.
  18. Skorowidz powiatu sanockiego. Wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 42.
  19. XXIX. Sprawozdanie Dyrektora C. K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1909/10. Sanok: Fundusz Naukowy, 1910, s. 68.
  20. Apel poległych. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958, Warszawa: 1960, s. 66.

Oceń: Wacław Brzozowski (wojskowy)

★★★★★
Średnia ocena:4.57 Liczba ocen:18